Wat ik al mis: mijn fiets, bruin brood (belgische
bakkers tout court), een bruine boterham met rode vruchtenconfituur en lekkere
kaas, treinstations, onzen Dries z’n mopjes aan tafel, Granny’s, Lipton
Ice-tea, goeie chocola en aanverwanten (hoewel ik niet zo’n hevige
chocolade-eter ben, maar als je die van België kent…), meer dan twee paar
schoenen om uit te kiezen, speculaas, … jullie ;-)
Wat ik niet mis: mijn rommelige kamer, mijn
winterjas, te veel schoenen om uit te kiezen,…
Maandag 12/3
Eerste keer in de Spaanse school en eerste stagedag met een vergadering en nieuwe
gezichten, was leuk en gezellig. Het Spaans wat vermoeiend…
Dinsdag 13/3
Het Noors diner was in een poepsjiek huis. Je mocht
een vrije gift doen voor het eten, voor de organisatie te steunen, maar ik
voelde me daar een beetje in een luxe plaats zitten, dus heb maar gegeven wat
ik nodig vond.
Wat ik (ooit) zei over niet graag in het
Erasmus-leven belanden ofzo. Ik wil graag Boliviaanse mensen en het leven leren
kennen. Als je enkel met buitenlanders/Europeanen optrekt, is je belevenis wel
anders denk ik.
(Later blijkt dat Bolivianen heel gesloten zijn en
het veel gemakkelijker is andere vrijwilligers te leren kennen, je hebt er
zowat al een band mee.)
Woensdag 14/3
Na het werk zijn we met een paar vrijwilligers naar
een film gaan kijken. Op woensdagen zijn de cinema’s hier aan de halve prijs
(twee personen kunnen binnen aan de prijs voor een). We gingen naar de cinema
in het Megacenter, dat in een buurt in het zuiden van La Paz ligt. Een centrum
met film, winkels, eten,… Naar het schijnt is er nog veel meer (zoals een
schaatsbaan…), maar ik heb niet rond kunnen kijken. Moeke, vokke, Jef, Annelies
en Dries, ik heb de Colombo (Lissabon)
hier gevonden…
Zaterdag 17 maart
In de namiddag ging ik mee met Hester en Sergio naar
de markt in het centrum. In de bus door het centrum kreeg ik ineens een beetje heimwee
naar Lissabon (waar ik Erasmus deed). Naar mijn huis daar, de mensen, de
school, wandelen daar, dingen ontdekken,… Sommige dingen hier doen me soms daar
aan denken.
Zuiderse landen hebben wel wat dingen gemeen vind ik.
Ik heb er zo wat hetzelfde gevoel bij. Dat ik in Lissabon op Erasmus ben
geweest, daar bijna vier maanden heb gewoond, helpt ook wel om me hier sneller
aan te passen heb ik het gevoel. Zuiderse gewoontes zijn voor mij niet meer zo
vreemd. Ook wel leuk om sommige dingen te herkennen. Misschien was het een
goeie tussenstap om me nu hier niet zo hard te moeten aanpassen.
Maandag 19 maart
1. “Dia del papa”
En dat was ik natuurlijk niet vergeten, dus vokke
kreeg vandaag een mailtje in zijn inbox. Blijkbaar valt die dus op dezelfde dag
als bij ons. “Dia del mama” niet, want dat is ergens binnenkort ook en bij ons
in België de 15e augustus zeker. (Moeke, jouw kan ik dan
waarschijnlijk net in levende lijve gelukswensen geven.)
In sommige winkels hing het in grote letters op en
waren er acties voor papa-cadeau’s, dus de Bolivianen moeten het ook niet
vergeten zijn.
(De letters bleven er ook nog een hele tijd hangen
trouwens.)
2. Buenas
dias Kim.
Kim is het Belgische meisje van de Spaanse les die
bij mij ging aansluiten. Da’s een kei toffe. (De foto’s op facebook van mijn
eerste échte wandeling zijn van haar.) We gaan samen toeristen hier. Dat is
heel leuk. Ik kan ook goed met haar babbelen, we komen goed overweg. De dag dat
ik haar ontmoette dacht ik al: ik heb een nieuwe vriendin gemaakt. :-)
Het was grappig
toen. Ik zat zo in het lokaaltje (alle lokaaltjes zijn daar echt klein, met één
tafel en een paar stoelen, een bord en soms een computer. En overal zo’n poster
van iets van Bolivia aan de muur :-)). Dus, ik zat daar al en Kim kwam binnen
en ik begon daar tegen in het Nederlands (Vlaams=Flamenco, jaja.. altijd lachen
hier met de naam van onze taal in het Spaans) en die verschoot, want blijkbaar
had Lucas (de coördinator van de lessen) niet tegen haar gezegd dat ik
Belgische was en ik wist het wel van haar. En nu is dat m’n beste vriendin hier
:-). En weet ge wat? Wij verjaren gewoon boenk op dezelfde dag!
Wel twee
jaar jonger, zoals ons Annelies. Maar ze vertrekt eind mei al naar huis,
jammer! (voor verjaardagen samen vieren en dan zit ik hier ook nog een tijd
zonder haar) Ze is trouwens van Herentals, studeert in Gent (Chemie) en moet
hier een stage doen voor haar eindwerk. Als jullie nog iets van haar willen
weten… :-) vraag maar.
We zijn na
die les iets gaan drinken en hebben toen afgesproken om dingen samen te
doen/bezoeken. Want zij kent vooral Boliviaanse mensen die niet heel de tijd
willen toeristen en ik zit met Hester en Sergio waarmee ik niet ver mee ga
geraken, heb ik na het eerste (tweede echte) weekend al beseft. Of de andere
vrijwilligers van mijn project die hier al eerder waren en dus al dingen hebben
gedaan, ik loop daarvoor wat achter.
Vrijdag 23 maart: “Goed bezig Oxfam!”
Op vrijdag zag ik een
standje van Oxfam staan op het centrale plein van La Paz (bij de kerk San
Fransisco). De actie ‘Groei’ kende ik ook al uit België. In het Spaans dus
“Crece”. Hier wilt Oxfam de Bolivianen bewust maken van het feit dat ze veel te
veel export-producten consumeren (Coca-cola, fastfood, van ver weg,…), terwijl
Bolivia een rijke landbouw heeft en veel nationale producten (quinoa, soja,
maïs, vers fruit,…). Op de achterkant van de stand was een filmpje te zien van
boeren van Bolivia. Je kon ook een briefje invullen om de actie te steunen. De
drie doelen zijn: ‘Cultivar mejor’, ‘Compartir mejor’, ‘Vivir mejor’. (Beter
telen, verdelen en leven)
Jammer was dat niet veel
mensen de stand interessant leken te vinden. De jonge vrouwen die erbij zaten
deden ook geen acties om mensen aan te trekken, maar gaven wel een enthousiaste
uitleg als je er naar vroeg of geïnteresseerd naar het standje kwam.
www.oxfam.org/es/crece/dashboard
Promostandje op het centrale plein.
“Dit weekend is het uur hier
verzet. Een uurtje minder slapen dus. Doen ze dat daar ook?” vroeg mijn zus.
Nee, dus vanaf nu zes uur tijdsverschil tussen onze
landen die beginnen met een B. i.p.v. vijf.
Maandag 26 maart:
Afgelopen zaterdag een hele mooie
wandeling gemaakt met Kim (wel een beetje verloren gelopen en toen was ik niet
zo gerust, maar we zijn terug op het pad geraakt :-)). We passeerden de Zoo in
Mallasa, dus daar zijn we ook even binnen gegaan (kleine Zoo hier en die kost voor volwassenen 3,5 Bolivianos, dat is
bijna 40 eurocent :-p. Oké, alles is hier wel een hele prijscategorie lager.
Enkele uitzonderingen.). Foto’s zijn te zien op mijn
fotosite. Of misschien kunnen jullie die van Kim Driesen (het meisje) op
facebook wel bekijken? Ben ook belachelijk hard verbrand toen, doet zelfs
pijn..
Zaterdagavond zijn Sergio, Hester,
een vriend van Sergio en ik naar een Braziliaanse toneelvoorstelling geweest
hier in La Paz. Was zonder tekst, dus poepsimpel om te volgen :-).
Het is deze week Internationaal
Theaterfestival La Paz. Het heet: Fitaz 2012. Je kan het eens opzoeken als je
tijd hebt. Misschien ga ik deze week nog meer zien.
Na het toneel hebben we twee andere
vrienden ontmoet, wat rondgelopen in de straten van La Paz en naar een bar
geweest. Ik heb veel gebabbeld met Mauricio, de vriend van Sergio. Hij kan geen
Engels (denk ik), we hebben heel de tijd Spaans gepraat. Dat was wel goed om te
oefenen! Ookal maak ik soms wat onnozele spreek-foutjes.
Warmte en avontuur is hier dus
zeker.
Maar ik ben niet van plan om hier te
blijven ofzo. Als je ergens anders bent, besef je pas hoe goed je het thuis
hebt. Ik mis af en toe de mensen, babbels, vertrouwde omgeving en dingen,… (en speculaas)
Van reizen
krijg ik ook wel nog meer reiskriebels. Maar tegelijk denk je ook op die manier
weer aan je thuishaven. Ik toch.
Stage gaat ook gestaag vooruit.
Afgelopen week al wat vlotter en leuker dan de eerste week. En Sergio zei
zondag dat mijn Spaans wel best goed vooruit aan het gaan is :-).
Ik krijg wel opeens een andere
stagebegeleider. Iemand van de lerarenopleiding in Tielt, omdat onze
opleidingscoördinators niet alle stages zelf kunnen opvolgen. Meneer André (één
vd coordinators) zou me nog opnieuw mailen daarvoor. Ben benieuwd.
Ik moet ook nog wat papieren inorde
brengen voor stage.. Ga ik deze avond proberen te doen.
Wie weet hoe lang duurt die post tussen Bolivia-België,
dus ik heb alvast wat kaartjes geschreven en opgestuurd naar enkele dierbaren.
(moest je dus ondertussen iets ontvangen hebben, dat weten jullie dan ook weer
:-))
En ik maakte er werk van. Hoe kan het anders.
27/3
Naar de post (Correo) geweest. Ciao brieven/kaartjes!
Een postzegel voor gewone brieven en kaartjes naar Europa kost 9BS, dus
ongeveer 1Euro. Valt goed mee!
29/3
Ik ben meegegaan met Kim voor haar project (thesis en
stage i.v.m. watervervuiling). ’s Morgens op tijd opgestaan, maar Bolivianen
zijn altijd wat later hè.. We zijn
in Illumni naar de meren gaan kijken die vervuild worden door de oude mijn
(werkt nu niet meer). Het landschap ziet rood van het ijzer. Best fun zo
staalnames doen :-). Het was wel super koud, ik wou dat ik mijn handschoenen
had meegenomen die dag!
’s Avonds was er een feestje/drink van Lieke, een
Nederlands meisje die onderzoek deed in ons weeshuis voor haar thesis. Ze
vertrekt dit weekend naar huis (of eerst nog twee weekjes reizen denk ik.) Kim,
Freja en ik zijn eerst pizza gaan eten en dan daar de bar Oliver’s travel
gegaan, waar het te doen was. Ik heb daar één van de lekkerste, maar ook rare
desserts ooit gegeten. Een mars-achtig iets, in een krokant korstje,
gefrituurd, met ijs erbij. Whooa. Zo’n dessert waar meisjes voor smelten. (wij
drie toch althans)
Toen we naar huis wilden vertrekken, biedden de
barjongens ons nog een gratis gin-tonic aan (om ons te laten blijven gok ik),
maar die was zo vies en straf dat we hem niet hebben opgedronken en toch op
tijd naar huis zijn vertrokken.
We kwamen langs een stadion midden in het centrum,
waar ook iets was te doen toen, het klonk een voetbalmatch aan het gejuich te
horen. Maar het voetbalstadion van La Paz is helemaal niet op die plaats.. Ik
heb nog geen idee wat dat eigenlijk is.
Deze
zaterdag gaan Kim en ik naar Tiwanacu (ruïnes enzo), met enkele Boliviaanse
mensen die ze kent van haar stage. We gaan ook nog weekendjes doen,
vegetarische restaurants bezoeken, nog meer wandelen (o.a. de berg Potosi
beklimmen (in de 6000m hoog, met gids hoor) in mei), toeristenwinkeltjes
afschuimen, bikini’s kopen, naar een danscafé gaan,… en nog veel meer
waarschijnlijk :-).
Vrijdag 30/3
Sergio was jarig, dus ik had ’s morgens snel een chocoladecaketje
met kaarsje en een klein kadootje in de keuken gezet. (ik moest zelf op tijd
naar de Spaanse les, om 8u30, dus heb achteraf van Hester gehoord dat hij het
tof vond.)
’s Middags was er een Boliviaanse buffet-lunch in
mijn school van de Spaanse les. Ik ben de naam vergeten. In de Altiplano komen
de mensen samen in het dorp, nemen allemaal iets te eten mee, (meestal van hun
eigen veld) leggen het op doeken (zo van die gekleurde Zuid-Amerikaanse) op de
grond en houden ze een mega picknick waarbij iedereen mag eten wat hij wilt.
Zoiets dus, maar bij ons in de leefruimte van de Spaanse les, met een buffet op tafel. Alle
leerkrachten hadden iets gemaakt of meegebracht.
Ik wou graag
eens Wallybal uitproberen, maar het is er nog niet van gekomen. De Spaanse
school organiseerde dat tot nu toe alleen nog maar in de namiddag en dan kan ik
niet.
Misschien
moet ik zelf eens zoeken naar meer mogelijkheden, want ik ging hier een sport
zoeken, maar ben nog niet gaan sporten. (voorlopig is het wandelen ook wel best
oké als inspanning.) Lopen zat al eens in mijn hoofd, maar nog geen tijd/moment
gehad.
Het weeshuis
is ook al wel leuker. Ik voel wel dat ik iets kan betekenen en misschien zelfs
dingen bijbrengen :-). Deze week had ik een botsing met Hester (ik had
eigenlijk gewoon slecht gecommuniceerd), maar vandaag was het weer kei goed
gegaan en ik heb het kei goed gedaan denk ik :-). Ik ben gewoon behulpzaam,
neem initiatief en ben heel de tijd bezig enzo (ge kent me wel).
(Er staan
trouwens een paar foto’s op mijn facebook en ook op mijn picasa-site van het
weeshuis. Eigenlijk mag je van de gezichten van de kinderen geen foto’s maken
(mogen niet herkenbaar zijn), daarom dat ik er nog geen had gemaakt. Nu ben ik
kei goed in mensen van langs achter trekken enzo ;-)).
Oh ja, geen
hoofdpijn meer hoor! Ik heb heel af en toe hoofdpijn gehad, maar nooit zo erg
dat ik pilletjes heb genomen (wel eens een pijnstiller, maar geen hoogteziekte
pilletjes). Thuis heb ik ook soms hoofdpijn van moe zijn ofzo.. Kan wel door de
hoogte zijn, maar pas als je ook misselijk wordt en andere symptomen hebt, heb
je pas last van ‘de hoogteziekte’. Ik heb trouwens een dagboekje dat ik
daarvoor moest bijhouden voor een onderzoek in België en nu heb ik de drie
weken genoteerd :-). Geen echte problemen gehad.
Ik ben
belachelijk hard verbrand toen op de wandeling en nu aan het vervellen.. Ziet
er niet uit. Volgende keer smeer ik mij op tijd en meer in!
Ik heb sinds
twee dagen wel wat pijn in mijn borstkas. Niet aan mijn longen ofzo, aan het
bot precies. Geen idee wat dat zou kunnen zijn.
(De maandag
erna was het weg liefste mensen die al ongerust zouden zijn!)
Zaterdag 31/3
Kim en ik op toerist-toer, part 2: Tiwanaku.
(Tiahuanaco), ligt
75 kilometer naar het westen van La Paz. Het was de belangrijkste cultuur in de
precolumbiaanse periode; een cultuur die 3000 jaar stand heeft gehouden. Het
was destijds een enorme stad vol tempels en paleizen. Veranderingen in het
klimaat leidden tot een hevige crisis en kwam het door voedselgebrek tot een
einde (rond 1000 na Chr.). De Inca’s hebben een aantal dingen van deze cultuur
overgenomen.
Ik ben op
uistap geweest met Kim en twee Boliviaanse vrouwen (rond de 30 jaar). We namen
de bus naar plaza del Estudiante waar we elkaar ontmoetten, dan de bus naar het
grote kerkhof en daar de bus naar Tiwanaku. Vooraleer we door El Alto, uit La
Paz, waren, was er zeker een half uur voorbij. La Paz is veel te druk…
Vanaf El Alto
gaat de weg door een zo goed als vlak landschap. Met aan beide kanten in de
verte bergen. De weg is super mooi, ook de besneeuwde toppen van de Andes zijn
zichtbaar bij goed weer. Leuk om eens buiten La Paz te zijn en een groot
verschil in het landschap! Voor het eerst ook een fiets gezien hier.
Tiwanaku ligt op 3880 meter hoogte. De toegang bedraagt Bs. 80 voor
buitenlanders, 10Bs. voor Bolivianen. Er zijn een paar kleine groepen van
studenten van Hoge scholen ofzo in het museum, voor de rest bijna geen
bezoekers.
We zijn eerst de twee musea binnen geweest (één met landkaarten, potten en
pannen van vroeger,… je kent dat wel en het andere waar de grote monoliet
overdekt staat) en daarna het terrein op gegaan. Het meeste is verdwenen, maar
er staan nog een paar monolieten en een Zonnepoort. De Templete Subterráneo is
een ondergrondse tempel, die twee meter lager ligt dan het omringende terrein.
In de omringende muren zijn 175 kopjes uitgehouwen, waarvan er geen twee
hetzelfde zijn. De meeste zijn vrij verweerd, maar er zijn nog een paar mooie
over. Kim en ik trekken ondertussen ook wat grappige foto’s.
Bij de inkom staan wat kraampjes waar Kim en ik enkele souvernirtjes hebben
gekocht. Sommige verkoopsters waren wel vervelend door ons heel de tijd aan te
spreken en dingen aan te smeren. Daar hebben we dan niks gekocht. Hehe.
Daarna zijn de wat verder gewandeld naar het dorpje. In het dorpje Tiwanaku
staat een mooie kerk aan een gezellig plein waarop nieuwe monolieten staan. Het
was heel rustig daar.
En er was een fietsenwinkel!
Zondag 1/4
Hanne van mijn klas (van mijn Postgraduaat in
Kortrijk) zou vandaag in La Paz zijn tijdens haar rondrit in Bolivia (doet stage
in Cusco, Peru), maar ze kon me niet bereiken (hoorde ik achteraf).
Vandaag stak ik, buiten de was en even internetten,
dus weinig uit. Ik mocht een beetje was bij Kim afdroppen, die steekt het in
haar wasmachine en neemt het morgen terug mee naar de Spaanse les. Handig! :-)
4/4:
Vandaag ga ik naar de markt met de Spaanse les (Kim dus ook :)), deze
namiddag stage en deze avond een afscheidsetentje van een Deense
vrijwilligster.
Dit weekend ga ik naar Coroico, 3 uurtjes rijden. Op relaxweekend voor
Pasen.
?/4
Er was weer iets mis (ik weet al niet meer wat, nu ik
dit aan het schrijven ben) met kinderen die er niet waren of iets anders, dus
we konden geen activiteiten doen. Ik heb dan op de patio (speelkoer) gespeeld
met de kinderen in het weeshuis. Dat was kei hard lachen. Ik heb enkele
klapspelletjes met wat meisjes gedaan, vlechtjes in mijn haar gekregen en ben en
toe platgeknuffeld of verpletterd geworden door enthousiastelingen.
?/4:
Noella, een meisje in het weeshuis zei mijn naam
juist :-)
(nu ben ik even aan het twijfelen of ze niet Natalia
heet. Oeps..)
Vandaag zijn Maribel, kleine Clara (4 jaar) en nog
een broer en zusje vertrokken uit het weeshuis, terug naar hun moeder. Maribel
(12 jaar denk ik) had gemengde gevoelens erbij en het afscheid met vriendinnetjes
was moeilijk.
Woensdag 4/4 afscheid Freja:
Freja, een Deens meisje vertrekt dit weekend op
rondtrip naar Peru en daarna Noord-Amerika. Vandaag was haar afscheid in het
weeshuis, we hebben onderleggers geknutseld, paaseieren gezocht en koekjes gegeten
bij de thee. (onder de theetijd van de kindjes) We hadden stiekem vorige week
(toen ze vrijdag op weekend was) een boekje geknutseld met tekeningen van alle
kinderen in. Bij de theetijd mocht ook iedereen nog iets zeggen tegen haar. Ik
werd er zelf ontroerd van. (oei oei, ik ben al bang als ik zelf afscheid moet
nemen..)
5/4-6/4:
Op vrijdag 6 april was het ‘semana santa’ (dat komt
van Spanje en daar is het een hele week, dus daarom heet het ‘heilige week’).
Dus hadden we vrij. Donderdag de 5e ook. Ik weet nu al niet meer
juist waarom.
Donderdag hebben ik dan met Ulla, Hester en Maite een
vergadering gehad over de coördinatie overnemen.
COROICO:
Die mountainbikerit heb ik niet gedaan, maar wie weet doe ik dat nog wel.
(dat is wel veilig met begeleiding heb ik gehoord :-) en niet zo stijl als ik
eerst dacht) Misschien als al mijn vrienden/kennissen van nu weg zijn (allemaal
Europeanen die hier vrijwilliger zijn ofzo), om wat nieuwe mensen te leren
kennen ofzo. Want dat zijn zo begeleide trips met groepen. En naar Coroico wil
ik toch terug. Echt zo geweldig daar.
Donderdagavond (na twee dagen wel-niet-wel-niet-wel
gaan op donderdagavond) namen Kim en ik om 20u nog een busje op naar Coroico
voor een weekendje ontspanning. De sfeer zat er direct in in het weed-busje met
reizigers naar een goa festival in de buurt van Coroico. Natuurlijk werden we
uitgenodigd, maar we zijn – na een koude, lange, donkere rit – toch maar
uitgestapt in Coroico. Kim was juist wakker, dus helemaal verwaasd toen we met
onze voeten in een straatje van bestemming stonden, was best grappig.
In het hostel van onze keuze was nog net een kamertje
voor twee vrij, naast onze vrienden (die al sliepen ondertussen). De prijzen in
Coroico waren wel bijna dubbel opgeslagen voor het Paas-weekend (en omdat dan
alle hostels/hotels sowieso vol zitten). Craizy. Nog een family-pizza gaan eten
in een eenzaam restaurantje, het zwembad van ons hostel bekeken en gaan slapen.
Ik sliep belachelijk slecht door vanalle lawaai en
waarschijnlijk het vreemde bed/omgeving.
Eerste dag: heel warm. Onze boter smolt op onze
ontbijttafel. (ok, de zon scheen er ook echt wel op). Twee keer gaan ontbijten
dit weekend (hoe luxueus denk je, maar hier kost dat dan nog geen twee euro).
Het basis-ontijt is meestal geroosterd brood met mermelada y manteiga
(confituur en boter) erbij, een glas fruitsap en thee/koffie/chocomelk. Dan kan
je nog yoghurt, muesli, ei,… erbij vragen voor een meerprijs. Confituur (perzik
is hier heel gewoon) en boter smaakt eigenlijk super goed samen!
Tijdens de wandeling naar de watervallen kwamen we
langs een dal waar het dorpje lag waar het festival was. De muziek stond Kim en
mij toch niet zo aan en daar zouden we toch maar niet naartoe gaan.
De watervallen vond ik niet zo indrukwekkend, maar
mooi om te zien. Het wandelen deed wel goed. Soms vergeet ik hoe graag ik dat
doe. En heel de weg gepraat met de Deensen of Duitse meisjes.
Aan de waterval waar we ons even hebben gesetteld om
te zwemmen, kwamen we een Spanjaard tegen die de andere meisjes het weekend
voordien op reis in Salar de Uyni (even opzoeken op internet, want dat is ‘the
place to go in Bolivia’), in het zuiden van Bolivia ook hadden gezien. Wat is
de wereld toch klein.
Onze vrienden vertrokken terug naar La Paz (en daarna
Peru). En Kim en in bleven nog voor twee dagen.
’s Avonds hebben we een film gezien op het dak van
het hostal.
Zaterdag kreeg (of las) ik de mail dat mijn ouders
tickets hebben geboekt voor twee weekjes Bolivia in juli. Spannend! Ik wist dat
ze wilden komen, maar plots tickets geboekt en hopla, het staat vast. Hopelijk
is twee weekjes genoeg, want ik heb genoeg plannen om meer tijd in te vullen!
Na een internetplaats, de juwelenkraampjes op de plaza,
een blik in onze gidsen, een wandeling rond Coroico en een duik in het zwembad,
’s avonds naar een hostal/café gegaan waar ze volgens Kim haar gids de beste
lasagna van de wereld hebben. Die was inderdaad heel goed te smaken!
De twee vorige nachten veel beter geslapen, met
oordopjes.
8/4: Pascua
’s morgens ontbeten aan ons hostal , bustickets
gaan kopen en daarna naar de Paasmis geweest. Kim wou eerst niet gaan, maar
toen ze de schattige kindjes zag staan aan het begin van de kerk, is ze toch
mee binnen gegaan.
De Paasmis was eigenlijk heel gelijkend met die van
ons. Pastoor, lector, teksten, liedjes, communie,… Alleen een beetje vaker en
langer rechtstaan dan bij ons. Op een gegeven moment moesten we ook op onze knieën
gaan zitten. (er waren zo van die banken zoals in de kerk van het Sint-Jozef
College in Turnhout, moest iemand daarmee geholpen zijn. Waar je dus op je knieën
op kan gaan zitten.) Er was ook een live-bandje met twee zangers, gitaar, fluit
en Portugese gitaar (dacht ik). Geld kwamen ze ophalen met iets wat voor mij,
hilarisch genoeg, een visnetje leek. Ergens in het midden moesten we iederen ‘la
paz’ wensen :-) en op het einde kreeg ik van zo’n vijf Bolivianen een Gelukkige
Pasen toegewenst. Een geluks-momentje! :-)
De tickets voor de bus terug naar La Paz waren 30
Bolivianos per persoon (normaal 15), waarschijnlijk door de zondag/feestdag.
Het was even zoeken naar ons busje (welk juist het onze was). Leuk dat ik bij
onze bagage kon blijven en Kim ging rondvragen. Ik had ook een beetje buikpijn
van een pannenkoek zo snel binnen te spelen.
Op weg naar La Paz zat Mery naast ons in het busje.
Een jongedame van 25 jaar die heel gelovig is, studeert en werkt tegelijk. Ze
was onder de indruk van mijn groene ogen en mijn sjaal. In Bolivia hebben ze
donkere ogen en allemaal zo wat dezelfde. (In het weeshuis kreeg ik van een
meisje ook al eens een compliment op mijn ogen :-)). Een sjaal uit Palestina is
ook niet niks. Maar in België nooit zo’n compliment over gekregen.
10/4
In de voormiddag naar de migratiedienst geweest voor
mijn visum, maar er was een belachelijk lange rij. Een beetje hoofdpijn van de
avond voordien, maar een verse fruitsap van een straatverkoper en een banaan
deden heel goed. Toen ik zo was opgekikkerd, had ik wel zin in een lunch en zo
kwam ik een almuerzo-plaats tegen
voor 10BS. Soep met brood, hoofdgerecht en dessertje voor 1,12Euro. Ik denk dat
almuerzo familial zoiets goedkopers en familialer dus is. Ik zag er die dag ook
één voor 12BS. De soep was mega groot. Voor het hoofgerecht kon je kiezen
tussen twee dingen. Vlees of vlees, dus werd het kip. Boliviaans leven is
ondertussen voor mij af en toe niet vegetarisch.
11/4
Vandaag Lene ontmoet op de markt. Ze zit in België
bij mij in de klas en doet stage in El Alto (de voorstad of naaststad of aparte
stad whatever, tegen La Paz). Ze is hier al van in januari. Het was nog niet
gelukt om te meeten, maar we gaan zondag naar de markt 16de Julio in
El Alto. Naar het schijnt verkopen
ze daar alles wat je maar kan bedenken.
Daarna met Kim naar de migratiedienst geweest.
Blijkbaar moet je je green card bij hebben (geen idee
waar ik dat stukske papier heb gelaten op het moment). Dus hopla, moet ik nog
eens terug gaan.
Ik was te laat op mijn stage en dat was even een
vervelend moment/namiddag.
Zo bouw je goede voornemens op natuurlijk. Volgende
keer beter.
Oh ja,
gelukkige verjaardag Ann in Coventry!! (is mijn
kaartje toevallig aangekomen?)
En Thomas in Turnhout!
12/4
’s avonds zijn Kim en ik naar Malegrias gegaan met
een hoop andere buitenlanders (dat trekt elkaar hier ongelooflijk aan). Op
donderdagavond is het Afro-avond in de bar/danscafé Malegrias en komt er een
drumgroep live optreden.
Kim was kei grappig. Ik had zo gevraagd of ze ne
mixer had in haar keuken en ze zei van niet, ik deed een kast open met ne mixer
en even later vond ik ook de blender (op het aanrecht naast de microgolf). Ze
kookt normaal niet veel ;-).
Vrijdag 13/4
Niet veel geslapen, maar toch ’s morgens op tijd
opgestaan om mijn Visa te gaan verlengen bij de migratiedienst. Ik moest er een
stempel in krijgen voor 90 dagen toeristenvisum. (een normaal is 30) Toen ik
twee stempels van 30 bij kreeg, dat toch wat onduidelijk vond, na een beetje
gezaag en een andere man erbij gekomen, kreeg ik een derde stempel van 30. Ik
was hier eigenlijk al over mijn eerste 30 dagen, maar daar hebben ze dan weer
niks van gezegd of voor aangerekend (wat ik wel had gedacht).
Moesten jullie goed geteld hebben, mag ik nu tot in
juni blijven. Dan zal ik waarschijnlijk een ‘borderjump’ (grens over steken en
terug komen), moeten doen voor een nieuw toeristenvisum van 30 of 90 dagen.
Maar dat lukt niet altijd bij iedereen en soms moet je betalen. We zullen zien
over twee maanden. Een tripje naar Peru of Chilli klinkt anders toch wel goed,
niet?
Hester verloor haar sleutels vandaag. Een echte vrijdag-de-dertiende.
Zaterdag 14/4
’s middags met Christian afgesproken in een vegi
restaurant. Dat is enkel ’s middags open en niet op zondag, dus we hadden al
lang gezegd om het eens te doen op een zaterdag. Het was buffet, drinken
inclusief en bangelijk lekker.
’s Avonds terug ge-meet met Christian in de Chocolate
Caliente. Alle anderen zijn dit weekend ergens aan het toeristen buiten La Paz.
Wat ik vooral heb onthouden is dat Duitsers een regel hebben, die al van de 16e
eeuw bestaat, die zegt dat Duits bier bepaalde ingrediënten mag hebben en geen
andere (ik denk drie). De Lindemans-framboos van bij ons vind hij bijvoorbeeld
super vreemd. Ik ben dan toch blij dat ze in België de Gageleer enz hebben
mogen uitvinden!
Hans liet vandaag weten dat zijn postpakje (met
prularia) was aangekomen in Guatemala. Voor zijn verjaardag de 14e
maart. Net een maand later, moet lukken! De post werkt dan toch hier :-).
Die dag zijn ook wat spullen van mij gestolen, maar
daar praat ik niet zo graag over :-) komt wel goed.s
Zondag 15/4
’s morgens op tijd opgestaan en de was gedaan buiten.
Oké, dat was dit keer wel koud aan mijn handen.
Op zondagmorgen een internetcafé vinden dat om 10u
open is, is niet gemakkelijk.
El alto markt: ze verkopen daar echt alles wat je
maar kan bedenken. Er is ook een tweedehands-deel. Ik kocht drie truien, een
muts en een pot honing voor ongeveer 3,5 Euro.
Lene had twee Franse vrijwilligers meegenomen en twee
Boliviaanse jongens ontmoetten we op de markt. ’s Avonds hebben we bij één van
hen pannenkoeken gemaakt. En het was niet mijn idee! (ik denk dat van Lene) Hij
woont alleen in een kleine kamer aan een patio, die hij deelt met andere
mensen, met twee enge honden en een Franse wc buiten.
El Alto is een plateauvlakte. Ik zou boenk ne fiets
kopen als ik daar woonde.
Toch een beetje anders met La Paz allemaal.
’s Avonds begon het te regenen en thuis kon ik de
natte was van de draad halen… om hem de volgende dag er weer op te hangen.
(gelukkig scheen de zon die hele dag!)
Maandag 16/4
Ik ben ’s middags nog even langs geweest in het vegi-restaurant
van zaterdag. Daar heb ik mijn gestolen tas voor het laatst bewust gezien eigenlijk, dus
wie wéét.. Maar helaas pindakaas.
(Dat laatste moet ik hier eens zoeken trouwens,
blijkbaar zijn pinda’s van Zuid-Amerika, dus dan moeten ze dat hier wel
hebben.)
Op de vergadering heb ik kunnen zeggen wat ik wou
(over verantwoordelijke zijn en Lena en…). Ik was er wel wat zenuwachtig voor
en had gevraagd of ik dat even in het Engels mocht uitleggen, maar het deed
goed achteraf.
Er zijn drie nieuwe kindjes in ons weeshuis. Een
jongen is nog maar twee jaar… Ik denk dat het komt doordat zijn broertje ook
nieuw is en ze broers en zusjes willen samen houden in de weeshuizen. Op zich
goed, maar twee jaar is echt belachelijk jong… Ik ben benieuwd.
Afgelopen weekend hebben twee vrijwilligers met nog
twee andere vrienden de berg Potosi beklommen, maar enkel twee van hun groep
van acht hadden de top gehaald. (6080 meter ofzoiets)
Kim en ik twijfelen er nu wel over… Misschien moet ik
toch maar eerst hard gaan sporten om in vorm te geraken.
Dinsdag 17/4
Deze morgen nog wat handwas gedaan. Ik heb het
misschien niet voldoende gespoeld, maar het was snel gefikst. Eigenlijk vind ik
het nog wel plezant. Zo’n beetje down-to-earth leven, dingen zelf doen.
Daarna pannenkoeken als ontbijt en daarna op naar het
centrum, naar de toeristenpolitie. Dat was even zoeken. Waar het volgens mijn
gids is, is het toch helemaal niet. Dus na enkele busjes, rondvragen en een uur
later, aangekomen aan het voetbalstadion van La Paz. (Estadio de Hermano Siles)
Maar ik kwam knal in hun middagpauze en niemand kon me verder helpen op dat
moment. Alsook mistte ik een kopie van mijn paspoort. En dat maken ze
natuurlijk nergens bij instanties, daarvoor dienen de talrijke kopie-winkeltjes
in de stad, mensen werk geven hè. Dus morgen terug.
Heel de dag had ik nogal last van buikpijn en in de
namiddag was dat best lastig (krampen) om dan met de kinderen te werken, maar
ik ben geen flauwe en heb er gewoon het beste van gemaakt.
’s Avonds naar Chocolate Caliente en daarna Ttkos
gegaan met Kim en een deel van onze buitenlanders-hoop. Ttkos is een
alternatieve bar met op dinsdagavond reaggae op het menu. Lene was ook gekomen
met enkele Boliviaanse vrienden, maar ze mochten niet allemaal binnen omdat ze
geen identiteitskaart bij hadden en de bewaker vond dat ze minderjarig leken
(terwijl ze 23 of ouder zijn). Naar huis kon ik een taxi delen met Oscar die in
het ‘Noors-huis’ in Obrajes woont. Handig.
Bewustwording van vandaag (of deze laatste dagen): Ik
ben geen toerist (meer), ik woon hier.
Ik heb mijn weg hier zo goed als gevonden (niet
alleen in de straten).
Woensdag 18/4
Ik heb nog eens de boter-confituur combinatie
geprobeerd deze morgen. Eigenlijk heel lekker met die zoute boter en
perzikkenconfituur! In België toch ook eens uitproberen.
Tijdens de Spaanse les moesten we even over onze
familie (gezin) praten (leeftijd, wat ze doen,…), om bepaalde woorden te
oefenen. Ik vond dat kei leuk, ik wou zelfs graag nog meer vertellen :-) Ik ben
alleen geraakt bij het lief van onze Jef, nada más over de novios (liefjes).
Sarah, moest je ooit in Spanje ofzo moeten uitleggen wat logopedist is, dat is
blijkbaar el fonólogo (in het vrouwelijk dan ‘la fonóloga’ denk ik) :-).
We moesten ook uitleggen wat het verschil was tussen
Belgische en Boliviaanse jongens als ze een meisje leuk vinden. Dat was niet
gemakkelijk. Volgens Kim en mij zijn Belgische jongens ook wel heel
verschillend. Latino’s zijn in ieder geval veel directer.
Maar Boliviaanse mensen zijn veel meer gesloten dan andere
latino-landen, waar ze vaak veel directer zijn. Volgens onze lerares trouwens zijn
Argentijnse jongens heel aantrekkelijk. Dan zijn we die hier nog niet tegen gekomen.
Haha.
Blijkbaar is Kajsa gestopt met de Spaanse lessen. De
school wist zelf niet wat de reden was. Vreemd dat ze zo plots weer weg is.
Na de les ben ik naar de toeristen politie geweest
(terug). Dit keer was er iemand die me kon helpen (hoewel er vijf anderen niks
zaten te doen). Ik denk dat de vrouw Engels kon, maar ik heb alles in het
Spaans kunnen uitleggen. (Zelfs card-reader.) Goe bezig hè!
Daarna ben ik terug gegaan naar de almuerzo-plaats
van vorige week. (na eerst een
busje genomen te hebben dat niet naar de plaats ging waar ik wou, hoewel dat er
wel op hing, en dus ben ik ergens uitgestapt en weer een ander opgestapt). En
dit keer hadden ze een vegetarisch hoofdgerecht, iets met een stuk maïskolf,
kaas, patatten en een pikante saus. En de soep was weer super groot. Gelatinepudding
is wel iets vreemd. Ik ga er nog naartoe denk ik, de bedien-dame is echt super
lief.
Daarna had ik toch nog een gaatje, dus heb ik in zo’n
straatwinkeltje een stuk cake gekocht.
(Ik moet eens een foto trekken van zo’n
straatwinkeltje, want je moet dat zien om te snappen denk ik.)
Het is echt gek hoe gewend je raakt aan de Boliviaanse
prijzen-standaarden. Ik denk er echt over na als een stuk cake 1,5 bolivianos
kost en ik weet dat ik het ergens anders voor 1bol kan krijgen… Terwijl dat dus
respectievelijk ongeveer 16 en 11 eurocent is. Voor een goed plak cake. Hmmm!
De namiddag was leuk. We hebben met de kinderen aan
de maskers en kleding gewerkt voor de show volgende week (meer daar over
later). Het was goed rustig en ik kan al weer wat meer woorden, wat strenger
zijn,… Het lukt me wel om een tussenweg te zoeken in de ‘verantwoordelijke’ zijn
en me niet (verplicht) boven de anderen voelen.
Er is weer een nieuw kindje gekomen vandaag, geen
idee hoe of waar die weer uit te lucht is komen vallen. Maandag hadden we er
nog niets van gehoord. Jair heet hij denk ik. 8 jaar en klein en fijn. (nu ik
het zo typ, moet ik even lachen met het woord ‘jair’.)
’s avond heb ik met Kim broccolisoep en pannenkoeken
gemaakt :-).
Daarna is Matthias ook nog gekomen. We gingen samen
film kijken, maar ik had hem al gezien en moest mijn Spaanse huiswerk nog maken,
naar huis geraken met het openbaar vervoer,… Morgenmiddag terug bij Kim, want
er is nog massa’s soep over.
Donderdag 19/4
In de Spaanse les moesten we even een dialoogje doen
met werkwoordtijden die we hadden geleerd. Alejandra zei dat ze niks had op te
merken bij mij en ik heel goed praatte. :-D Even fier.
Oh ja, Kajsa was ineens terug. Er was precies wat
misgelopen bij haar reis en gastfamilie, maar ik heb er maar een flits van
gehoord. Volgende maandag is ze weg naar Potosi. (niet de berg, de stad), naar
een vriendin. Ze kan zo grappig warrig zijn.
Deze middag bij Kim op het appartement de broccolisoep
opgegeten, weer eens pannenkoeken met appel gemaakt als dessert (maar nu met
chocoladesaus, oh, hemel!), wat ge-internet en naar mijn stage vertrokken.
Ik zag vandaag het jongetje van twee jaar. Natuurlijk
lopen alle oudere meisjes daar heel de tijd rond enzo. Hij zou in de jongste
groep moeten zitten, maar we hebben hem toch maar niet meegenomen naar de
activiteit. Ik zal mijn half jaartje kleuteronderwijs eens een keertje boven
halen binnenkort, voor onze peuter.
In het weeshuis en in het dagelijkse leven leer ik
toch wel wat Spaans. Elke dag nieuwe woordjes.
De muggenbeten van Coroico zijn bijna helemaal
gestopt met jeuken… Nu sta ik vol wondjes.
Blijkbaar is de cake in de winkeltjes gewoon
opgeslagen!
Ik kreeg een uitnodiging voor Malegrias, maar deze avond
toch maar niet en braaf wat computeren, dingen in orde brengen thuis.
Deze week moet ik ook mijn eerste maand-verslag over
mijn stage maken. Reflecteren enzo, jakkes.
20/4
weeshuis > leuk
Bar Malegrias
(Hanna, blonde meisjes worden nogal lastig gevallen hier.. amai, ik ben
blij dat ik niet blond ben. )
21/4
pokeravond op de Spaanse school en een paar nieuwe
Duitsers leren kennen. Met één van hen praatte ik heel de tijd Spaans omdat ie
niet goed Engels kon :-).
vieze Pacena negro (caramel)
Ze verkopen hier ook op veel plaatsen Stella
trouwens. (iets duurder dan bieren van Bolivia of Zuid-Amerika) En de Irisch
Pub (o.a.) verkoopt Heineken. Jak! ;-)
Blijkbaar leren we Catalaans hier :-).
Plan: Over twee weken Copacabana (Lago Titicaca) met
Hanna en Matthias.
Zondag 22/4
El alto (economie steunen, Hanna is zo lief, sopa de
mani), strike+ Kim overslapen, voetbal, eten (complimenten op mijn salade). Geen tijd om dit verder uit te schrijven...
Morgen met Kim de laatste keer met z’n tweetjes
koken, want dinsdag komt een vriend van haar uit België, waar ze mee gaat reizen
in Bolvia&Peru de volgende weken.
Maandag 23/4
Spaanse les: een stukje van een Boliviaanse film
gezien die zich afspeelt in La Paz. Super interessant!
’s Middags voor de laatste keer pannenkoeken gemaakt
met Kim. (en ajuin-preisoep, lap mijn buik weer overhoop) De laatste keer met z’n
tweetjes alleszins, morgen komt een vriend van haar uit België waarmee ze vanaf
eind deze week gaat reizen.
De vergadering in de namiddag was heel goed. Alle
activiteiten die ik in mijn hoofd had om te doen, vonden ze interessant en
goed. Mijn grotere ideeën rond street-art en ‘stop-motion’ filmpjes, waren ze
heel enthousiast over. Het komt goed hier!
Ook kreeg
ik wat tips van Hester en ik ga het Taller meer samen met Lena coördineren dan ‘de
baas’ te zijn (wat ik niet zo zag zitten).
Oké, ik ben dol op pannenkoeken. Alsook Kim. Moest ik
ooit een pannenkoekenhuisje in Turnhout starten, zal ze mijn eerste klant zijn.
