Om jullie een beeld te geven:
Een negatieve kant van La Paz (waarom ik ook niet zou willen blijven).
Het is meestal ongelooflijk druk
in de straten van La Paz. Auto's, taxi's, bussen (micro’s of tourist) en busjes
(mini’s) toeteren zich een weg door de drukke straten heen. Vooral tijdens de spits zijn de straten vol en moet je vaak aanschuiven
om ergens te geraken.
Auto’s toeteren door La Paz, voorsteken is hier de manier van doen en
als voetganger moet je goed weten dat je geen voorrang hebt (of krijgt), maar
af en toe helpen de Zebras je een handje. http://kathleen-v.blogspot.com/2012/04/zebras-in-la-paz.html
Veel mensen hebben geen eigen auto, voor fietsen is het te veel stijgen
en dalen, dus het openbaar vervoer is hier zeer uitgebreid (dat is zeer
handig).
Er rijden bussen, kleine bussen,
nog kleinere busjes, taxi's en taxi's met groene vlaggetjes. Die laatste zijn
een soort collectivo's en er staan een enorme rijen mensen heel geduldig in een
nette rij te wachten. Afhankelijk van de grootte van de auto stappen er vijf of
zeven mensen in. Bussen hebben hele smalle bankjes; er zitten vier rijen banken
in zo'n busje en de achterste rijen zijn krap.
De grote bussen die hier worden gebruikt
voor het openbaar vervoer, ‘micro’s genaamd, zijn meestal oude schoolbussen van
Noord-Amerika uit de jaren ’60 en dus niet aan de nieuwe milieunormen
aangepast.
Ik denk dat vele auto’s of bussen die hier
rond rijden in België niet door de keuring zouden geraken wegens te oud en
vervuilend.
La Paz ligt in een vallei. Het kan best zijn
dat die uitlaatgassen ook niet goed uit de vallei geraken en de stad dus vol
blijft hangen met die uitlaat (zoveel ken ik er niet van). Sommige voetgangers
zitten soms zelfs te hoesten. Af en toe pakt het ook op mijn adem als ik op het
voetpad loop.
THEE
Veel thee. Elke ochtend (of koffie), na het middageten (almuerza), bij
het 4-uurtje/theetijd (tussen 16 en 18u) en bij het avondeten (la cena). De
‘theetijd’ heet hier ook wel merienda. (Spaanssprekende landen hebben 4
eettijden.)
Wat ook bijzonder is hier: je
hebt een soort 'heksenmarkt' waar je kruiden en beeldjes kunt kopen die
bepaalde krachten hebben als je er in gelooft. Een bijzonder item is een lama
foetus die gekocht wordt als men een huis koopt: het brengt geluk als je deze
onder je huis begraaft.
Een grote variatie in de straten zie je ook bij de mensen. Er lopen er
rond in moderne of ‘moderne’ kleren en anderen dan weer in traditionele
klederdracht, ook jonge mensen. Dan weer heel jong, maar ook heel oude mensen
zie je overal en op eender welk uur. De gemiddelde mens is kleiner dan mij,
maar ik stoor me er minder aan dan ik had verwacht.
La Paz is de officieuze hoofdstad van Bolivia. Het is de hoogste grote stad ter wereld, op 3.660 meter. De chaotische stad dankt zijn bestaan aan zijn ligging op de zilverroute uit Potosí.
Tranquilo - rustig. Dat is het kernwoord van La Paz. Rustig aan. De officieuze hoofdstad van Bolivia is de hoogst gelegen miljoenenstad ter wereld. En dat merk je, als je je overmatig inspant. Je zult niet de eerste bezoeker zijn die er last krijgt van hoogteziekte.
Camina lentito, come poquito y duerme solito, luidt daarom een Boliviaans gezegde. ‘Loop rustig, eet weinig en slaap alleen (en dus veel).’
Nagenoeg alles in de stad is het hoogste ter wereld. Het hoogste voetbalstadion, de hoogste Ierse pub, de hoogste wielerbaan, de hoogste Burger King. Ga zo maar door.
De duurste huizen liggen diep in de kom van de kloof. De sloppenwijken zijn tegen de bergwanden opgebouwd. Onbewoonde, besneeuwde bergtoppen omringen de stad. Wolken dekken La Paz vaak toe.
La Paz is een wat rommelige stad. Toch verdwaal je er niet snel. Uiteindelijk kom je altijd weer uit bij dezelfde lange weg die de stad over de hele lengte doorklieft.
Het kan wel zijn dat je enigszins in de war raakt. Dat komt doordat de Bolivianen de straat om de zoveel honderd meter een andere naam hebben gegeven. Onthoud dus: hoe de hoofdweg ook mag heten, het is en blijft dezelfde lange avenue.
La Paz is ook een stad van markten. Grote winkelketens zie je er niet veel. Boodschappen doe je er op straat. Vrouwen met zwarte bolhoedjes (‘Chola’s’ of ‘Cholitas’) verkopen kroppen sla, fruit allesreiniger, borden, kleding, cd’s of wat dan ook langs de kant van de weg.
Ook zijn er veel marktpleinen in de stad. Vaak zijn ze overdekt, want het kan stevig regenen in La Paz, waar het bovendien het hele jaar door vrij koud is.
Sommige markten hebben een speciaal thema, zoals de heksenmarkt.
De Spaanse kolonist Alonso de Mendoza stichtte La Paz in 1548 toen in de nabijheid van de huidige stad goud werd gevonden.
Die goudkoorts ebde snel weg, maar de strategische ligging van de stad op de belangrijke zilverroute van Potosí naar de havens aan de kust van de Stille Oceaan, maakte dat La Paz ook zonder goud interessant bleef voor de Spanjaarden.
In La Paz wonen vandaag de dag zo’n 1.000.000 mensen. Tel je daarbij de twee buitenwijk El Alto op, dan verdubbelt dit aantal.
Mamani Mamani:
Mamani Mamani is de bekendste kunstenaar van La Paz en vandaag (27
maart) komt hij een bezoek brengen aan ons weeshuis! We doen een project van 5
weken (elke dinsdag) over Mamani Mamani en Hester heeft hem gecontacteerd. Hij
komt deze namiddag in het weeshuis, na de theetijd. We gaan de oudste groepen
zijn presentatie laten volgen. Hopelijk neemt hij heel wat beeldmateriaal mee.
De kunstenaar:
Roberto Mamani Mamani. Een autodidactisch inheems kunstenaar, kind van
Aymara-ouders uit het gebied rond het Titicaca-meer, maar geboren en opgegroeid
in de vallei van Cochabamba (waar Quechua-indianen wonen). Vanaf zijn achtste
tekent en schildert hij, geïnspireerd door mythen, rituelen en legenden van
zijn voorouders.
Na zijn studies landbouwkunde en rechten wijdde hij zich voltijds aan
zijn passie: schilderen. Sinds 1982 exposeert hij individueel, zowel in Bolivia
als internationaal (o.a. in Mexico, Japan, Spanje), en won hij belangrijke
prijzen. Desondanks vertelt Mamani Mamani dat het voor hem zeer belangrijk is
dat hij nu eindelijk, na dertig jaar schilderen, als Aymara-kunstenaar een
expositie heeft in het Museo Nacional de Arte. Volgens hem spelen discriminatie
en uitsluiting nog steeds een grote rol in de nationale kunstwereld, en
schrijft de intellectuele elite in Bolivia nauwelijks over zijn werk.
Voor Mamani Mamani is het heel belangrijk dat ‘gewone’ mensen (in La Paz en het omringende El Alto zijn dit voornamelijk Aymaras) via zijn toegankelijke, vrolijke werk de onzichtbare drempel naar een museum durven te nemen en in aanraking komen met zijn (en andere) kunstwerken.
No comments:
Post a Comment